Εβδομάδα - αφιέρωμα στο Νικηφόρο Βρεττάκο

Κυριακή 29 Νοεμβρίου
ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΓΑΛΑΞΙΕΣ
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου

ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ …(απόσπασμα από το έργο: Δυο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου)

Ειρήνη, λοιπόν,
είναι ό,τι συνέλαβα μες απ’ την έκφραση
και μες απ’ την κίνηση της ζωής. Και Ειρήνη
είναι κάτι βαθύτερο απ’ αυτό που εννοούμε
όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος.
Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή
γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος
ψυχή μες στον άνθρωπο.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως
θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι πού μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
μεταξύ τους με μουσική.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου
∆ΥΟ ΜΗΤΕΡΕΣ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΕΣ
Ο γιος της σκοτώθηκε πριν έξη µήνες
Τώρα κάθε πρωί που ανοίγει την πόρτα της,
είναι ένα πένθος. Νοµίζεις πως βλέπεις,
έξω από χρόνο και χώρο: το πένθος.
Το βράδυ, το ίδιο:
Σπρώχνει την πόρτα
σα να σωριάζεται. Μπαίνει τρεκλίζοντας,
ανάβει το φως. Η µαύρη της µπόλια
είναι λυµένη. Οι άκρες της κρέµονται
ως κάτου το πάτωµα. Στον τοίχο, αντικρύ της,
η εικόνα ταράζεται. Η Παναγία τη βλέπει,
τρέµουν τα χέρια της, θα της φύγει θαρρείς,
θα της πέσει το βρέφος της.

Τα χείλη της σφίγγονται, η κόκκινη
μαντήλα της παίζει. Θέλει να την
βοηθήσει ,αλλά-το σπίτι είναι έρηµο.
δεν έχει σε ποιον να αφήσει σ’ αυτόν
τον κόσµο για µια στιγµή το παιδί της...

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ

...Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.
Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!
Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΚΑ

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγεννα - στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.

Να την κάνεις αγάπη


Σάββατο 5 Δεκεμβρίου

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Αναζητώ μιαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ἢ καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο, να ’χω
την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες· ή πώς δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι· ή πως δεν υπάρχουνε όπλα
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους· ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεός
πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δεν θα πάψει να υπάρχει ποτές ὁ παράδεισος.

Εβδομάδα αφιέρωμα στη Θάλασσα

Κυριακή 22 Νοεμβρίου

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: ΘΑΛΑΣΣΑ

Είπε: εγώ δεν είμαι δέντρο, δεν έχω ρίζες

φύλλα να μου σκεπάζουν τον ορίζοντα.

Δεν το μπορώ να μου δένουν τα πόδια

να με καθηλώνουν στη γη αιωνίως,

θα πέθαινα.

Τι να την κάνω την άνοιξη,

τα πουλιά που έρχονται ν’ ανάψουν το φως το πρωί

να ξυπνήσουν τη μέρα,

να πάρουν τον ύπνο απ’ τα μάτια μου,

αφού μου απαγορεύουν την κίνηση!

Εγώ είμαι η θάλασσα δεν με πιάνει κανείς

αν με πλησιάσεις θα καταποντιστείς.

(Γοργόνες και μέδουσες μεγαλώνω στα σπλάχνα μου)

Σ’ το λέω: φυλάξου μην τρέχεις ξοπίσω μου

θα χαθείς στ’ αφρισμένο μου πείσμα,

γλιστρώ συνεχώς, δεν είμαι από δω

δεν ξέρω την καταγωγή μου.

Το χρώμα μου αλλάζει, δεν έχω συνείδηση

μονάχα αίσθηση είμαι

φυλάξου!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου

Γιώργος Σεφέρης: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ (Δ΄)

Η θάλασσα^. πως έγινε έτσι η θάλασσα;

Άργησα χρόνια στα βουνά^.

με τύφλωναν οι πυγολαμπίδες.

Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω

ν’ αράξει ένας άνθρωπος

ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;

Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά

κι ακόμη μια φορά

η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα

όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα

κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι

καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,

γυρεύοντας ρυθμούς,

μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος^.

«Εγώ είμαι ο τόπος σου^.

ίσως να μην είμαι κανείς

αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις».

Τρίτη 24 Νοεμβρίου

Γεώργιος Δροσίνης: η θάλασσα και τα ποτάμια

Πήγαν τα ποτάμια
παραπονεμένα
κι είπαν της θαλάσσης:
Φέρνομε σ’ εσένα
όλα μας τα πλούτη,
όλη τη χαρά μας,
όλη τη ζωή μας,
όλα τα νερά μας.
Και για πληρωμή μας
συ τι μας χαρίζεις;
Παίρνεις τα νερά μας
και μας τ’ αρμυρίζεις!

Και τους ειπ’ εκείνη:
Πώς μπορώ ν’ αλλάξω;
Τα γλυκά νερά σας
πώς να τα φυλάξω;
Είμ᾿ από τη φύση
αρμυρή πλασμένη
Κι αρμυρό κοντά μου
κάθε τι θα γένει.
Τα παράπονά σας
πάνε στά χαμένα.
Θέτε το καλό σας;
φεύγετ’ από μένα.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου

Κ. Π. Καβάφης: ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΟΥ

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου

Δ. Σολωμός: Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ (απόσπασμα από τον ΛΑΜΠΡΟ)

Στην κορυφή της θάλασσας

στέκει, και δε συγχύζει τα νερά της

που στα βάθη της µέσα ολόστρωτα όντας

δεν έδειχναν το θείον ανάστηµά της.

∆ίχως αύρα να πνέει, φεγγοβολώντας

Η αναλαμπή του φεγγαριού κοντά της

Συχνότρεµε, σα να ΄χε επιθυµήσει

Τα ποδάρια τα θεία να της φιλήσει.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου

Γ. Σαραντάρης: ΞΥΠΝΑΜΕ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΞΥΠΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας

Με όραση καινούρια προχωρούμε

Η μέρα έχει μαιάνδρους*

Όπως η θάλασσα κύματα

Στην καρδιά μας αδειάσαμε (προσωρινά)

Την πόλη

Εμείναμε με την εικόνα τ’ ουρανού

O ήλιος εμέτρησε τη γη μας

Η μέρα τούτη όπου ξυπνήσαμε

Με θάλασσα και κύματα

Με όραση και μνήμη καθαρή

Τόσο μεγάλωσε

Που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη μετρήσει

Που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη χωρέσει

Σάββατο 28 Νοεμβρίου

Τίτος Πατρίκιος: ΓΗ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ (απόσπασμα)

Μητέρα το ταξίδι είναι μεγάλο.

Μα η γη κι η θάλασσα δε μας χωρίζουν

δεν μπορούν να μας χωρίσουν.

Η γη είναι καλή με τους χειμώνες της, τα δάση,

τις μεγάλες πολιτείες, τα χωράφια, τα εργοστάσια ...

Η θάλασσα είναι καλή

με τα υπερωκεάνεια,

τα κοπάδια τα χέλια που ψάχνουν τις πόρτες των ποταμιών,

με τις βαρκούλες στα μικρά λιμάνια, τις φουρτούνες,

τα πουλιά που χτενίζουν τ’ άγρια μαλλιά της...

Δες τα παιδιά καθώς τις ζωγραφίζουν

μ’ ένα χοντρό καταγάλαζο κραγιόνι.

Η γη κι η θάλασσα μητέρα

ενώνουν τους ανθρώπους.

Αφίσα με αγαπημένους στίχους

Εβδομάδα - Αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου
ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ

Το τραγούδι μου είναι
ένα κούτσουρο χοντρό
Ένα κουρέλι μάλλινο

Τραγουδάω όπως
τραγουδάει το ποτάμι
Όπως γεννιέται κανείς
Όπως κρυώνει κανείς

Τραγουδάω
Τραγουδάω την ελπίδα
που δεν έχει χρώμα,
τραγουδάω εσάς.

τραγουδάω το αίμα
που παντού στη γη
είναι κόκκινο,
τραγουδάω εσάς


Τρίτη 17 Νοεμβρίου
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ’ τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ‘ ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα ‘ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου
ΑΠΛΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου
ΔΕΙΛΙΝΟ

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκιπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Σάββατο 21 Νοεμβρίου
ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Θα θελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου την δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ’ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μην σ’ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.

Εβδομάδα - Αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη

Κυριακή 15 Νοεμβρίου
ΤΟ ΡΟΔΟ

Οι ανταύγειες του φεγγαριού στα τζάμια σαν τα μικρά αποσπάσματα ενός ονείρου,
που κυνηγάμε χρόνια. Έρωτες για πράγματα μακρινά, φιλίες με δρόμους ή άστρα
κι η παιδικότητα που σε ό,τι καλύτερο είχε, έμεινε για πάντα άγνωστη.

Ώσπου μια νύχτα παραμέρισα τη ζωή μου και βρήκα το ωραίο ρόδο που μου είχαν υποσχεθεί.

Χαμένος στην ποίηση ... Ο Αργύρης στη Λαϊκή Βιβλιοθήκη Καλαμάτας

Η ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ

Ευγενία Αλαντζά
Δήμητρα Αλεβίζου
Ιβελίνα Αντόνοβα
Σπύρος Αντωνέας
Ελένη Δεληγιάννη
Ευγενία Δημητρακοπούλου
Γεωργία Δημοπούλου
Γιάννης Διαμαντόπουλος
Μαρία Δικαίου
Σταυρούλα Δρούγα
Παναγιώτα Κατσαρά
Σταυρούλα Καττή
Αθανάσιος Λουκάκος
Αθηνά Μανωλέα
Αργύρης Παναγόπουλος
Σταυρούλα Πανταζή
Ευτυχία Περδικέα
Σταυρούλα Σμέρλα