Εβδομάδα αφιέρωμα στη Θάλασσα

Κυριακή 22 Νοεμβρίου

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: ΘΑΛΑΣΣΑ

Είπε: εγώ δεν είμαι δέντρο, δεν έχω ρίζες

φύλλα να μου σκεπάζουν τον ορίζοντα.

Δεν το μπορώ να μου δένουν τα πόδια

να με καθηλώνουν στη γη αιωνίως,

θα πέθαινα.

Τι να την κάνω την άνοιξη,

τα πουλιά που έρχονται ν’ ανάψουν το φως το πρωί

να ξυπνήσουν τη μέρα,

να πάρουν τον ύπνο απ’ τα μάτια μου,

αφού μου απαγορεύουν την κίνηση!

Εγώ είμαι η θάλασσα δεν με πιάνει κανείς

αν με πλησιάσεις θα καταποντιστείς.

(Γοργόνες και μέδουσες μεγαλώνω στα σπλάχνα μου)

Σ’ το λέω: φυλάξου μην τρέχεις ξοπίσω μου

θα χαθείς στ’ αφρισμένο μου πείσμα,

γλιστρώ συνεχώς, δεν είμαι από δω

δεν ξέρω την καταγωγή μου.

Το χρώμα μου αλλάζει, δεν έχω συνείδηση

μονάχα αίσθηση είμαι

φυλάξου!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου

Γιώργος Σεφέρης: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ (Δ΄)

Η θάλασσα^. πως έγινε έτσι η θάλασσα;

Άργησα χρόνια στα βουνά^.

με τύφλωναν οι πυγολαμπίδες.

Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω

ν’ αράξει ένας άνθρωπος

ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;

Ένα δελφίνι την έσκισε μια φορά

κι ακόμη μια φορά

η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα

όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα

κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι

καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα,

γυρεύοντας ρυθμούς,

μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος^.

«Εγώ είμαι ο τόπος σου^.

ίσως να μην είμαι κανείς

αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις».

Τρίτη 24 Νοεμβρίου

Γεώργιος Δροσίνης: η θάλασσα και τα ποτάμια

Πήγαν τα ποτάμια
παραπονεμένα
κι είπαν της θαλάσσης:
Φέρνομε σ’ εσένα
όλα μας τα πλούτη,
όλη τη χαρά μας,
όλη τη ζωή μας,
όλα τα νερά μας.
Και για πληρωμή μας
συ τι μας χαρίζεις;
Παίρνεις τα νερά μας
και μας τ’ αρμυρίζεις!

Και τους ειπ’ εκείνη:
Πώς μπορώ ν’ αλλάξω;
Τα γλυκά νερά σας
πώς να τα φυλάξω;
Είμ᾿ από τη φύση
αρμυρή πλασμένη
Κι αρμυρό κοντά μου
κάθε τι θα γένει.
Τα παράπονά σας
πάνε στά χαμένα.
Θέτε το καλό σας;
φεύγετ’ από μένα.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου

Κ. Π. Καβάφης: ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΟΥ

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωιού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ’ αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)·
κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου

Δ. Σολωμός: Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ (απόσπασμα από τον ΛΑΜΠΡΟ)

Στην κορυφή της θάλασσας

στέκει, και δε συγχύζει τα νερά της

που στα βάθη της µέσα ολόστρωτα όντας

δεν έδειχναν το θείον ανάστηµά της.

∆ίχως αύρα να πνέει, φεγγοβολώντας

Η αναλαμπή του φεγγαριού κοντά της

Συχνότρεµε, σα να ΄χε επιθυµήσει

Τα ποδάρια τα θεία να της φιλήσει.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου

Γ. Σαραντάρης: ΞΥΠΝΑΜΕ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΞΥΠΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Ξυπνάμε και η θάλασσα ξυπνά μαζί μας

Με όραση καινούρια προχωρούμε

Η μέρα έχει μαιάνδρους*

Όπως η θάλασσα κύματα

Στην καρδιά μας αδειάσαμε (προσωρινά)

Την πόλη

Εμείναμε με την εικόνα τ’ ουρανού

O ήλιος εμέτρησε τη γη μας

Η μέρα τούτη όπου ξυπνήσαμε

Με θάλασσα και κύματα

Με όραση και μνήμη καθαρή

Τόσο μεγάλωσε

Που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη μετρήσει

Που ο ήλιος δεν μπόρεσε να τη χωρέσει

Σάββατο 28 Νοεμβρίου

Τίτος Πατρίκιος: ΓΗ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ (απόσπασμα)

Μητέρα το ταξίδι είναι μεγάλο.

Μα η γη κι η θάλασσα δε μας χωρίζουν

δεν μπορούν να μας χωρίσουν.

Η γη είναι καλή με τους χειμώνες της, τα δάση,

τις μεγάλες πολιτείες, τα χωράφια, τα εργοστάσια ...

Η θάλασσα είναι καλή

με τα υπερωκεάνεια,

τα κοπάδια τα χέλια που ψάχνουν τις πόρτες των ποταμιών,

με τις βαρκούλες στα μικρά λιμάνια, τις φουρτούνες,

τα πουλιά που χτενίζουν τ’ άγρια μαλλιά της...

Δες τα παιδιά καθώς τις ζωγραφίζουν

μ’ ένα χοντρό καταγάλαζο κραγιόνι.

Η γη κι η θάλασσα μητέρα

ενώνουν τους ανθρώπους.